معنی خل و پل - جستجوی لغت در جدول جو

خل و پل

فرهنگ گویش مازندرانی

پل و پا

(پَلُ)

پا. پر و پا:
دریغ این بر و برز و بالای تو
رکیب دراز و پل و پای تو.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

حل و بل

(حِل لُ بِل ل)

مباح. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

شل و پر

(شَ لُ پَ)

شل و پل. قطعه قطعه. پاره پاره. (یادداشت مؤلف).
- شل و پر کردن، قطعه قطعه کردن. از هر جای مجروح کردن. بسیار جراحات وارد کردن. از پا انداختن: پنجاه نفر رعیت با چماق شصت قزاق را شل و پر کردند. (یادداشت مؤلف). له و لورده کردن

لغت نامه دهخدا

شل و ول

(شُ لُ وِ)

پریشان و آشفته و درهم و بی نظم: عمامۀ شل و ول، شوریده گوریده. (یادداشت مؤلف). چیزی که اجزای آن کاملاً بایکدیگر ارتباط محکم نداشته باشد. لباسی که برای تن کسی گشاد باشد و بر تن او آویزان شود و نظایر و اشباه آن. (فرهنگ لغات عامیانه) ، بی حال. آنکه مواظب درست نگاه داشتن جامه های خود بر تن نیست. (یادداشت مؤلف). سست. وارفته. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

خر و پف

(خُرْ رو پُ)

حکایت صوت خیشوم و دهان خفته بخواب سنگین. قسمی آواز دهان وحلق و بینی بعضی از خفتگان. (یادداشت بخط مؤلف).
- خر و پف بلند شدن، خفتن و برآمدن آواز خرنا از دهان و خیشوم. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

گل و شل

(گِ لُ شُ)

در تداول عامه، بر زمین پر گل و لای اطلاق شود و کلمه شل بمعنی روان خلاف سفت است، چنانکه پس از آمدن باران گویند: کوچه گل و شل است

لغت نامه دهخدا

خل و چل

(خُ لُ چِ)

ساده لوح. دیوانه گونه. ساده و سفیه. (یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

شل و پل

(شَ لُ پَ)

شل و پر. و رجوع به شل شود